I know that I’m a prisoner to all my Father held so dear.
I know that I’m a hostage to all his hopes and fears.
I just wish I could have told him in the living years.
The living years. B.A. Robertson/Michael Rutherford: Mike & The Mechanics, The living years – 1988
Het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Als kind zei men al tegen mij: “wat lijk je toch in alles op je vader”. Ik wilde graag ik zijn zonder te worden vergeleken, want ik kon me ook soms aan mijn vader irriteren. Elke generatie geeft met eer en geweten het levensscript door aan de volgende generatie. Als mijn ouders in de zomer op vakantie gingen dan waren ze al weken aan het voorbereiden. Wij pakken nu de avond voordat we gaan onze spullen en voor de rest: “we zien wel”. Het is de kunst voor elk kind om de parels van de vorige generatie te eren en zich verder te bevrijden van de ketting die door hun overtuigingen zijn aangelegd.
Dat is de kunst van volwassen worden en blijven: eren en bevrijden met een beweging tussen vasthouden aan het goede en loslaten van de last. Het is daarbij de grote kunst om de positieve intentie van elke keuze van je ouders te leren zien. Daarmee verdwijnt de last. Zoals ik al zei: we leven ons leven voorwaarts en begrijpen het achterwaarts. We kunnen niet terug maar we omkijken. In ‘the living years’ zingt Genesis bassist Michael Rutherford dat hij nooit een buiging naar zijn vader heeft kunnen maken. Nu vader dood is eert hij hem en wilde hij dat hij dit kon doen bij leven. Hoe eerder we ons bevrijden van de last hoe makkelijker kunnen we onze ouders eren en uitspreken dat we van ze houden, in the living years.
