Nieuws

Als je de stenen op je weg niet opruimt, struikelen je kinderen erover.

– Een sessie met een moeder die ontdekt dat haar patroon van moeder op dochter is overgegaan

 

Ze is herstellende van een burn-out.

Ze komt bij mij met vragen hieromtrent. We spreken met elkaar en doen oefeningen, verandertechnieken, processen. Zoals je dat misschien wel kent van coaching.

Het gaat goed met haar energie, ze kan steeds meer aan en ze kan bijvoorbeeld ook steeds meer onthouden. Wat ze niet meer doet is allerlei dingen onthouden voor man en kinderen. Voorheen was dit voor haar gemakkelijk en het gaf op een bepaalde manier invulling aan haar rol als moeder en partner (en het gaf haar het gevoel van controle, waar ze behoefte aan had). Nu let ze meer op wat voor haar belangrijk is. Daarbij onderzoeken wat de werkelijke “hulp”-vraag is van de ander i.p.v. uitgaan van haar eigen aannames.

Het patroon van “te kort”, te kort schieten (ik ben niet goed genoeg) en te kort komen (ik krijg minder, ik krijg niet genoeg), zit diep. Ze heeft er al verschillende keren naar gekeken en steeds weer een stapje in gezet. Zo heeft ze een vervullender leven gekregen. Het maakt namelijk uit of je iets doet voor een ander en hierbij jezelf in acht neemt of jezelf vergeet.

Deze keer komt het patroon van te kort via het gedrag van haar dochter onze sessie binnen.

Dochter heeft de puberleeftijd. Ze wil en naar de Efteling, en nieuwe kleren en kunnen uitdelen aan haar vriendinnetjes. En wie mag dit bekostigen…? Mama en mama vindt het genoeg. De manier waarop ze het onderwerp aankaart bij haar dochter slaat voortdurend niet aan. Er komt geen gedragsverandering. De vraag om meer blijft komen. Hoewel ze weet dat het niet zo is, speelt in haar toch iets van “te kort schieten”.

“Hoe kom ik hier uit”?

“Ken je dit patroon”?, vraag ik haar. “Hoe ken je dit? Hoe lang ken je dit patroon al”?

Ze kent dit al haar hele leven. Met name in contact met haar moeder. Ik geef haar een kussen om neer te leggen in de ruimte om haar moeder te representanteren. Ze legt het kussen naast Cobus (mijn hond), die riant midden in de ruimte ligt. Ik vraag haar wat maakt dat ze het kussen zo dicht bij hem legt. “Ik dacht dat hij het fijn zou vinden”. Ik laat een stilte vallen. Ineens ziet ze in dat ze zichzelf tot taak heeft gegeven te voorzien in de behoeften van anderen.

Dit komt binnen.

Ze beseft dan hoe ze voor de behoeften van haar moeder zorgde in de hoop zo ook van haar moeder te krijgen wat ze zelf nodig had. Een taak die gedoemd is om te mislukken. Een taak die te groot is voor het kind. Een taak die in dit geval hoorde bij oma, de moeder van moeder.

Kinderen proberen vanuit diepe liefde iets te geven aan hun ouders, een plek in te vullen die leeg is, in de hoop zo het goede te doen voor het hele systeem.

Als je dit gedrag ook nog uitrolt na je kindertijd in een andere context loop je kans jezelf kwijt te raken en misschien zelfs in een burn-out terecht te komen.

Nu leggen we een kussentje neer voor de dochter.

Zodra deze in de ruimte aanwezig is, valt me iets op. Hetzelfde patroon tussen moeder en dochter speelt zich af, een generatie later.

Ze schrikt ervan.

Het heeft een geschiedenis. Omdat deze dochter wel in haar gegroeid is, maar niet geboren is uit haar eicel, voelt ze hier een tekort. Ze wil het graag goed maken, laten merken aan haar dochter dat ze er helemaal bij hoort, ook al is haar ontstaan zoals deze is. Hierin schuilt al de tegenstelling. Juist daardoor wordt het patroon zichtbaar.

Ik nodig haar uit om het volgende uit te spreken: “lieve mama, ik heb geprobeerd om het te kort voor jou in te vullen. Het is me niet gelukt. Ik stop er nu mee. Ik ga goed voor mezelf zorgen. Kijk alsjeblieft vriendelijk naar mij, als ik dit doe”.

Daarna werd het het kijken naar het patroon met haar dochter (de herhaling een generatie later) gemakkelijk.

Aannemen zoals het is, is een belangrijke helende beweging. Echt aannemen, zonder te denken dat het anders zou moeten. Zonder te willen dat het anders was. Zonder van jezelf nog te vragen iets te verbeteren of goed te maken. Dat je gewoon mag zijn wie je bent én de ander ook.  Dat werkte hier. Er was niets om te veranderen, wel iets om in alle eerlijkheid en oprechtheid onder ogen te zien.

Opgelucht ging ze naar huis.

Teamcoaching, Teamtraining & Opstellingen
Stel dat je een lamp zou zijn, waar ga je dan van gloeien?
Andere berichten