I was eighteen, didn’t have a care.
Working for peanuts, not a dime to spare.
But I was lean and solid everywhere, like a rock.
My hands were steady,
my eyes were clear and bright.
My walk had purpose.
My steps were quick and light
and I held firmly to what I felt was right, like a rock.
Like a rock. Bob Seger: Bob Seger & The Silver Bullit Band, Like a rock – 1986
Nog maar ruim een halve eeuw waren jongeren mini-volwassenen. De jongerencultuur kwam eind jaren ’50 op gang. Jongeren gingen zich afzetten tegen de oudere generatie en de volwassenen veroordeelden de gedragingen en uitingen van hun kinderen vanuit hun eigen model van de wereld. Nu ik 50+ ben snap ik ook niet alles van hedendaagse tieners. Dat is ook de bedoeling. “My walk had purpose” zingt Bob Seger en ik hoop dat dit altijd zo zal blijven.
Elke generatie heeft haar eigen waarden en overtuigingen. De vorige generatie kijkt door de bril van hun eigen waarden en overtuigingen naar de nieuwe generatie. Elke generatie bouwt verder aan de grond waarop ze leven, de volgende generatie doet daar dan weer hun eigen ‘ding’ mee. Er komt altijd weer een moment waarop iedereen tot de vorige generatie behoort. Hoe houden we onze kinderen goed vast, zijn we hun vangnet en laten we ze tevens los op het slappe koord.
Het is die dunne scheidslijn, op en neer tussen vertrouwen en verantwoordelijkheid waarbij veiligheid altijd het startpunt is. Luister nog eens naar Bob Seger, die door had dat hij tot de vorige generatie ging behoren en nog eens de energie van een 18 jarige eraf liet spatten, like a Rock. Long long gone!
