Ik wil branden zonder blaren,
ik wil geld zonder te sparen.
Ik wil feest zonder gedoe, ik wil zuipen zonder kater,
een horloge zonder later, ik wil dansen zonder moe…
Ik wil oud zonder bederven, ik wil dood zonder sterven,
ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven zonder angst.
Leven zonder angst. Brigitte Kaandorp, Kaandorp zingt – 2000
Alles in het leven heeft een prijs en z’n schaduwkant. We leven in een dualistische wereld; er is licht omdat er ook donker is. Er is zon omdat er ook schaduw is. Er is winter en zomer. Er is dus altijd een andere kant van de medaille. Het geeft een fijn gevoel om te winnen omdat we ook verlies kennen. Er bestaat geen kracht zonder kwetsbaarheid en ook geen vreugde zonder angst. Euforie ontstaat door het besef dat er ook een andere kant is. We willen een leven waarbij alles op rolletjes loopt. Maar bestaat dat wel in een dualistische wereld? Een leven zonder angst, verdriet of boosheid is misschien wel geen leven.
Ik zag Brigitte Kaandorp ‘leven zonder angst’ spelen in het Concertgebouw met het Metropole Orkest. Dit liedje symboliseert voor mij de tragiek van de clown. In de oppervlakte laag is het heel komisch: ‘, ik wil vreten zonder dik, roken zonder kanker en een kind zonder te baren’. Alles heeft een schaduwkant of consequentie. Alles heeft zijn prijs. In een consumptiemaatschappij zoeken we tevergeefs naar het ontlopen van de nadelen en willen we grenzeloos genieten zonder de prijs ervoor te betalen.
Prachtig om Kaandorp dit te zien opvoeren. Heerlijke humor en tevens raakt ze de in dieptelaag de essentie van het leven: ‘Ik wil oud zonder te bederven’, de hele kosmetische industrie laat ons geloven dat dit kan en tevens weten we dat jong bestaat omdat er ook oud is en dat we de angst moeten toelaten om van ‘oud’ te kunnen genieten.
