It’s a regular day in Bosnia.
It’s a regular kid in Bosnia.
Something’s still burning in Bosnia.
I will never forget about Bosnia.
He tells me things I will never understand.
It’s the same in Croatia.
It’s the same in Kosovo.
It’s the same in Servia.
Regular day in Bosnia. De Heideroosjes, Schizo – 1999
We leven in een tijd waarin dreiging, oorlog, vluchtende massa’s als haast ‘normaal’ ervaren wordt. Het denken in winst of verlies, gelijk hebben, het recht in eigen hand nemen of fysiek afrekenen is, systemisch gezien altijd een kortzichtige zienswijze. Met kortzichtig bedoel ik het duurzame herstel waar een of twee generaties nadien de gevolgen van dragen.
De Nederlandse regering voelt zich nog steeds ongemakkelijk als Indonesië eerherstel voor onze oorlogsdaden van een halve eeuw geleden aan ons vraagt. Een magere sorry kan er af. De Duitse kleinkinderen van Nazi’s kruipen langzaam uit hun schuld schulp en durven met de Duitse vlag te zwaaien tijdens interland voetbal.
Ik heb het genoegen gehad om De Heideroosjes zo’n 10 jaar van dichtbij mee te maken. Hun ‘Regular Day…’ greep mij meteen aan. Na de oorlog in het voormalige Joegoslavië gingen de “Roosjes” er heen om de jongeren uit Bosnië, Kosovo, Kroatië en Servië, die in een troosteloze, kapotgeschoten omgeving en uitzichtloze situatie leefden, een moment van troost en fullspeed energie te geven. Hulde aan 4 Limburgse punkers die in de troep van een nog niet opgeruimde oorlog hun leeftijdsgenoten hoop gingen geven en er zelf stil van werden.
